Uit: De eenzaamheid van de egel, Toon Tellegen

'De egel lag opgerold in zijn huis en dacht: nu zijn ze me echt vergeten. En ze zullen zich mij ook nooit herinneren.

Hij stond op, ging aan zijn tafel zitten en schreef een brief aan de dieren:

De wind nam zijn brief mee en blies hem naar alle kanten van de wereld.

De egel wachtte urenlang. Maar er kwam geen antwoord. (...)'